und daas für en föifliiber!

der alti traum vum flüüge.

zwaar stellt d mänschhäit iri voorbilder gèèrn uf e hööchi süülen ue, aber sälber chrüücht si als èèrdegwüürm uf em flache boden umenand wie d amäise, und chuum gaats e chli obsi, fanged s aa schnuufen und rutsched hindersi ab. käs wunder, sind di alte gèrmaanen imer uf di hööchschte böim ue gchledderet, wil s en blick i d wiiti händ wele tue, und na hüt bestiiged s jede turm, zum sich us irem flache land chönen erhebe. d schwiizer händ s da dure topograaphisch besser und sind au vu chlii aa vu irnen eltere uf jede gipfel ue gschläikt worde, ooni gnau z wüsse warum. ich wäiß es: dass es chönd über de durchschnitt uus raage, die chliine kèrli. aber das isch lang nüüt gäge s gfüül, wämer äim oder zweene weie zuelueged, wo über öis im blaue himel iri chräis ziend. jaa, s fèèlt is äifach e dimänsioon.

am ene sunntig namitaag hät mi min vatter – ich bi doo sächsi oder sibni gsii – an es schützefäscht mitgnoo, zwäi dörfer wiit vu dihäim. ich nimen aa uf em packträäger vum velo. «passisch uuf, dass d füeß nöd i d späichen ie hebsch.» siin karabiiner hät er vor d bruscht ghänkt. bald simer deet gsii. lüüt hät das ghaa a dem fäscht! vu de schussabgaab wäiß i nüüt mee, aber am rand vum gländ, uf ere flache wise, isch äine mit sim zwäisitzer gstartet und glandet und hät all stund drüü maal en rundfluug aabbotte. zwänzg franke hät dè gspass gchoschtet. iez isch da äine gsii (ich ha das sälber nöd mit überchoo), äine vu dene, wo bi alem e chli öppis müend use hole, dass es eener in himel chömed. dè hät de priis welen uf füfzää abe mèèrte. churz, min vatter mues das ghöört ha und hät en föifliiber füre gmacht, und scho bin iich chliises buebli als driigaab i de kabiine vu dem päiperli gsässe, näbed em piloot und uf de chnüü vu dem bhebige passaschier.

es hät e chli ghotteret, und dänn isch d schwèèrchraft uufghobe gsii. mir sind wie im ene risige riitsäili hööcher und hööcher gschauklet und gschwunge und under öis sind d hüüser und d straaßen und isch ales imer chlinner woorde. ich han uf zmaal tüüf unen öises huus gsee mit em garten und de schüür, und dänn simer über d burg ie gflogen und sind drumume gchräiset, und scho isch es wider nidsi ggangen i s wèèntel abe. jaa, das isch e churzi sach gsii. bald bin ich wider a de hand vum vatter dur s mänschegwüel gspaziert, uf em feschttrampete graasbode.

iez mue mer vilicht na wüsse: en föifliiber isch doozmaal, ändi vierzgerjaar, nöd öppe nüüt gsii. under füfzg franke würd i s ämel nöd umrächne gäge hüt, da bin i fascht sicher. gèèrn aber würd i mi draa erinere, was d mueter nachèèr zum vatter gsäit hät wäge sim gschnällen entschluss, iren eltischti! für föif franke de lüft aazvertroue. für miich ämel isch es e grooßes erläbnis gsii und ich han erscht zwänzg jaar spœter s nœchscht maal wider us emene fluugzüüg oben abe glueget.

Alfred Vogel,
29.12.2016, 115. Jahrgang, Nr. 364.